تفاوت بین روش ثبت ادواری و دائمی:
از آنجا که در اغلب بنگاههای اقتصادی بخش عمده دارائیها را موجودی کالا تشکیل میدهد بسیار حائز اهمیت است که کنترل موجدودیها چه از لحاظ ریالی و چه از لحاظ عددی از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد و مدیران ارشد بنگاههای اقتصادی را الزام به روشی کارآمد برای این امر مهم نماید. لذا علم حسابداری نیز سعی نموده نیاز آنها را به روشهای مختلف برآورده سازد. به همین دلیل علم حسابداری دو روش برای نگهداری موجودی به بنگاههای اقتصادی معرفی نموده است:
روش ثبت ادواریروش ثبت دائمی
روش ثبت ادواری:
در این روش در هنگام خرید و فروش از حساب موجودی کالا استفاده نمیشود بلکه در هنگام خرید حساب خرید بدهکار و در هنگام فروش حساب فروش بستانکار میشود، در انتهای دوره مالی (یا میان دوره) با استفاده از حساب خرید و فروش و موجودی ابتدای دوره، حساب موجودی کالا را محاسبه مینمایند.
در گذشته از روش ادواری در بنگاههای تجاریی که اجناس با قیمت پایین ولی با گردش بالا دارند از قبیل سوپر مارکتها، خرازی و… استفاده میشده ولی امروزه با توجه به وجود سیستم های مکانیزه حسابداری در اکثر بنگاههای تجاری از روش دائمی استفاده میگردد.
مزایا و معایب روش ادواری:
چون در ثبت سندهای حسابداری، حساب موجودی کالا استفاده نمیشود به ناچار در روش ادواری امکان گزارش لحظه ای موجودی کالاها وجود ندارد و با توجه به نیاز مدیران کسب و کار، حتی کسب و کارهای با قیمت پایین و تراکنش بالا از قبیل سوپر مارکت، خرازی و… به گزارش کاردکس کالا (گردش کالا) و گزارش موجودی تک تک کالاها، روش ثبت دائمی روشی مناسبتر برای همه می باشد.
روش ثبت دائمی:
در روش ثبت داثمی خرید و فروش کالا همواره در حسابی به نام موجودی کالا ثبت می شود و دیگر از حسابهایی به نام حساب خرید و فروش استفاده نمی گردد. بصورتیکه در هنگام خرید حساب موجودی کالا به میزان فاکتور خرید بدهکار و در هنگام فروش، حساب موجودی کالا به میزان بهای تمام شده کالای فروش رفته بستانکار میگردد.
روش ثبت سند دائمی:
در هنگام خرید کالا:
حساب موجودی کالا: بدهکار
حساب صندوق/بانک/تنخواه/اسناد پرداختنی/حساب پرداختنی: بستانکار
در هنگام فروش کالا:
حساب صندوق/بانک/تنخواه/اسناد دریافتنی/حساب دریافتنی: بدهکار
حساب فروش: بستانکار
حساب بهای تمام شده کالای فروش رفته: بدهکار
حساب موجودی کالا: بستانکار